Er was eens eerder…
Doordat ik altijd al geïnteresseerd ben geweest in het begeleiden van mensen ben ik, na een jaar vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis in Frankrijk op mijn achttiende jaar, begonnen op de sociale academie met de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming. Na een jaar ben ik overgeschakeld naar de richting Sociaal Pedagogische Hulpverlening maar die ben ik in het derde jaar gestopt doordat ik toentertijd zelf meer begeleiding nodig had dan dat ik dat kon geven.
Ik heb me daarna lange tijd laten leiden door wat het leven op mijn pad legde. Zo ben ik doordat mijn vader in de optiekwereld zat ook in de optiek beland rond mijn 22e jaar. Mensen scherper laten zien is letterlijk wat ik ongeveer twintig jaar heb gedaan.
Toen ik op mijn 40e jaar me afvroeg of dit werkelijk was waar ik de rest van mijn werkende leven mee bezig wilde zijn, kwam ik tot de conclusie dat het antwoord daarop ‘nee’ was. Ik sprong na een tijd nadenken vanuit mijn comfortzone in een opleiding voor docent Frans. De wens om een officieel levensbesluit te nemen, me te verdiepen in de Franse taal en mijn wens met jongeren om te gaan was daartoe de aanleiding.
Om mijn wens met jongeren om te gaan nog wat meer te verdiepen door één op één coaching te kunnen aanbieden heb ik gekozen voor de minor Begeleidingskunde. Deze minor sluit perfect aan op mijn wens jongeren te begeleiden in deze wereld. Ook nu wil ik je dus scherp laten zien, maar dan figuurlijk!
Hoe kan ik, iedere dag van het leven wat me gegeven is, open en vol vertrouwen tegemoet treden in de wetenschap dat niets zeker is.
Anne